İnsanların aidiyetleriyle övünmesinin altında yatan temel neden, beceriksiz ve yeteneksiz olmalarıdır. Aidiyetlerini öne çıkarmakla -hak etmedikleri- bir değer kazandıklarına inanıyor ve aşağılık duygusundan kurtuluyorlar. Psikolojik temel bir telafi mekanizmasıdır bu. Hiçbir becerisi olmayan insana kim olduğunu sorun, size mensup olduğu aşireti veya ırkı veya dini veya memleketini söyleyecektir. Ama bir başarı göstermiş birine kim olduğunu sorun yaptığı işleri, ortaya koyduğu eserleri veya unvanlarını söyleyecektir. "Ben falan üniversiteden mezun oldum, falan kitapları yazdım, şu fabrikanın patronuyum veya şu bakanlıkta genel müdürüm" diyecek, aşireti veya ırkı geride kalacaktır.
Çünkü ondan kendine düşen pay çok azdır. Aidiyet bölünür ama şahsi başarısı bölünmez. Sadece ve sadece ona aittir. Müslümanlığınla övünüyorsan sana ne düşer bundan, bir buçuk milyarda bir hisse. Halbuki falan ilçede en basitinden iyi çay demleyen veya iyi türkü söyleyen veya iyi kebap yapan biri olsan bu bile senin kendini onunla takdim etmene sebep olur ve tamamına sahip olursun. Hiçbir aidiyet şahsi ve bireysel kalitelerin önüne geçmez.
Ben bunları söyleyerek insanların kendi potansiyellerini harekete geçirmeye, yeteneklerini ortaya koymaya teşvik ediyorum fakat onlara öyle acı geliyor ki, sanki hakaret etmişim gibi algılıyorlar. Yahu biraz silkinin. Uyanın bu uykudan. Uyanın bu beleşçilikten. Size ne olmuş anlamıyorum. Siz başkalarıyla asla övünmeyin, öyle şeyler yapın ki başkaları sizinle övünsün” c.ö.