Dünyada eşitliğe razı olan bir tek insan var mı. Dürüstçe konuşursak yoktur. Hiç kimse eşitliği sevmez. Eşit olmaktan nefret ederiz. İnsanlar en çok eşitlerinden hoşlanmazlar. En çok onlarla kavga eder, çekişir, yarışırlar. Eşitliği ancak bir şartla, kendilerinden üst olanların kendi seviyelerine inip eşit olmalarıyla kabul ederler. Yani "o da benim gibi olsun". Bu negatif eşitlik arzusudur. Yani tersinden eşitliğe razıyız.
Cemiyetin düzenini kuran ve yaşatan eşitlik değil eşitsizliktir. Bir bakın etrafınıza, hademeden reisicumhura kadar bir hiyerarşi var. Bu olmasa toplum dağılmaz mı. Eşitler birbirine emredebilir mi. Hepimiz eşit olsaydık kimisi temizlikçi, kimisi fırıncı, kimisi polis şefi, kimisi banka müdürü olur muydu. Ayni işi ve mesleği yapanlar birbirini sevmez. İki yazar, iki doktor, iki amele birbirini sevmez. Biri diğerine üst olmaya, üstün olmaya çalışır. Eşitlik insan ruhu için bir zehirdir. Bütün idealleri ve arzuları öldürür, yok eder. İnsanlar eşitini geçmeye çalışır. Yoksa herkes olduğu yerde kalır, bir adım ilerleyemezdi. Amacımız bizden üst olanlara yetişip onlara eşit olmak ve sonra onları geçmektir. Yetişinceye kadar eşitliğe güzellemeler düzmeye devam ederiz. Yetişince iş biter.
İşçi patron, memur amir olunca eski arkadaşlarını küçümser, aşağılar, onları tanımazlıktan gelir. Hatta en kötü patronlar veya amirler sonradan görmelerdir. Şu tabiat alemine bakın. Eşitlik var mı. İki tilki, iki çakal, iki aslan bir mi. Daha güçlü olan çevresine hakim olmuyor mu. Fiziksel olaylar bile güçlerin devamlı yer değişikliği ile var oluyor. Isı bir alçalıp bir yükselmese yani eşitlik bozulmasa meteorolojik hadiseler olur muydu. Eşit iki ısıdan hareket doğmaz. Fırtınalar, şimşekler eşitliğin bozulmasıdır. Evren ısı ve enerji bakımından tam bir dengeye kavuştuğunda .