Cem Karaca denince hüzünlenirim çünkü...
Uzun yıllar önceydi, Bakırköy Lunapark Gazinosu'nun tam da üst kısmında olan evimizin balkonunda, bütün yaz boyunca gazinonun içindeymişiz gibi kısmen sahne görünürken doya doya müziği hissederek dinlerdik. Proğram bitmeden uyumak mümkün olmazdı. Edip Akbayram, Selda Bağcan, Asu Maralman, Erol Evgin ve yürege dokunan sesiyle Cem Karaca... Bazen dayanamaz apartmandan çıkar gazinonun arka sıralarında beleşçi gurubunun arasına dalar Cem Karaca'nın o davudi gür sesine eşlik ederdik. Lakin o sesin öylesi etkileyen yanı vardı ki 80 darbesiyle büyük ustaya memleketi dar ettiler. Haksızlığa, yolsuzluğa, çaresizliğe müzikle göndermeler yapmak bile suçtu o zamanlar. İnsanın kendini ifade etmesinin suç olduğu çok dönemler yaşadık bu ülkede. Düşüncenin yargılandığı, sanatın yok sayıldığı zamanlar oldu.
Ah Cem Karaca kaç kez canlı dinledim hatırlamıyorum bile. Vay ülkem, yazarlar, çizerler, ses sanatçıları ve daha sanatın başka dallarının mensuplarına sürekli birileri ayar çekmeye çalıştı yıllar yılı. Özgürce dağlara, pınarlara, ovalara savrulan şiir sözleri yasaklandı. Kitaplar toplanıp yakıldı, gizlendi. Birileri birilerine yasak koydu, birileri birilerinin üretkenliğinin önüne duvar ördü. Ah Cem Karaca, Nazım'dan esen meltemle yalnızlığa dem vururken boğaza uzandın, Gülhane'de ağaç oldun, şahit oldun olup bitene. Trt'de Ustaya Saygı adlı proğramda seni anlatırlarken sadece hüzünlendim iyi mi...