Bir zamanlar saf, masum, içten gelerek yazılan mektuplar vardı. Kimi zaman hasret özlem kokar, kimi zaman borç para istenir kimi zaman yasak aşklar dile getirilirdi. Bazen mahpus damlarından umutla bekleyen insanların yürek burkan hikâyeleri yazılırdı. Mektuplar köşe bucak saklanılır tekrar defalarca okunurdu. Postacılar evin insanı gibiydi kapılarda dört gözle beklenilirdi. Mektubu getirdiklerinde mutlaka bir çay ikram edilir hali hatır sorulurdu. Mahallede sadece bir komşunun evinde telefon vardı, bütün mahalle akşam saatleri eve toplanırdı sırayla ödemeli aramalar yapılırdı. Düğünlerde mutluluğu paylaşamayan yakınlar çok uzaklardan telgraf yollarlardı. Düğün esnasında sesli okunan telgraflar heyecanla dinlenerek alkışlanırdı.
Birebir iletişim şimdilerde yerini teknolojiye bıraktı. İnsanlar birbirini arayıp sormaz oldu. Toplu mesaj olayı tüm duyguları hissiyatı öldürdü. Şahsen ben toplu gelen mesajları çoğu zaman okumadan siliyorum. Bana çok duygusuz, hissiz, anlamsız geliyor. İsterim ki beni seven, özleyen, düşünen arasın ses tonumdan özlemimi, acımı, sevincimi, kederimi hissetsin. Duygularımı paylaşsın ben ağlıyorsam benimle ağlasın gülüyorsam gülsün benimle gülsün kahkahalar çınlatsın kulaklarımızı…
Çağa teknolojiye ayak uydurmamız şart bundan kaçış yok ama ayak uyduracağız diye lütfen duygularımızı değerlerimizi kaybetmeyelim. Arayalım sevdiğimiz insanları seslerini duyalım, mutluluk aşılayalım birbirimize gerekirse sıkıntılarımızı paylaşalım. Unutmayın hayat çok kısa geriye dönüşü yok. Gün gelecek aramak isteyeceğiz keşke sesini bir kere duyabilseydim diyeceğiz ama o gün çok geç kalmış olacağız. Öldürmeyin içinizdeki duyguları, değerleri, dostlukları… Hemen şimdi harekete geçin arayın sevdiklerinizi ne kadar özlediğinizi, sevdiğini, değer verdiğinizi anlatın.Yarın çok geç olabilir….!
