Çocuklar, bizim çocuklar!
Dünya bir yana onlar bir yana dediğimiz çocuklar.
Geleceği onlar için inşa ettiğimiz, onlar için çalışıp çabaladığımız çocuklar.
Ciğer paremiz, can ciğer dediğimiz çocuklar.
Gül yüzlü, mis kokulu, fitneye, fesada bulaşmamış, tertemiz, apak yürekli masum çocuklar.
Birinin adı Aylan, birinin Ümran, birinin Irmak…
Biri Akdeniz’in azgın sularında cansız, biri Suriye’de bombaların altında kan revan içinde şaşkın, biri Türkiye’de cinsi sapığın kurbanı…
Türk’tür, Kürt’tür, Arap’tır belki ama çocuk, çocuktur.
Allah katında bile “cezai ehliyet”ini henüz almamış olan bu çocuklar, hepimizin çocukları!
Evde anne-babadan, okulda öğretmenden, camide hocadan dayak yiyen; sokakta cinsi sapığın kurbanı olan çocuklar.
Karada, denizde, her yerde, her zaman tankların, topların, teyarelerin ölüm hedefinde…
Arakan’da, Filistin’de, Suriye’de… biri kundakta, biri ya beşinde ya altısında, biri henüz buluğ çağında…
Kimisi yetim, kimisi öksüz, kimisi kalmış anasız-babasız.
Öğretmeni, hocası, sokaktaki sapığı, ABD’nin Başkanı… koca koca insanlar çocuklara karşı elbirliği, işbirliği etmişcesine…
Birine ölüm, birine zulüm, birinin ellerine kelepçe görülmüş reva.
BM’den çıkan ve hiçbir zaman uygulanmayan yasalar gibi 54 Maddelik “Çocuk Haklarına Dair Sözleşme” de kâğıt üzerinde kalmış durumda.
Çocuklara 54 Maddelik bir sözleşme değil, sadece, lütfedip, sevgi verseniz yeter.
Verecek sevginiz yoksa bari dokunmayın, dövmeyin, hor görmeyin, azarlamayın, öldürmeyin!..
Büyüklerin eseri bu 54 Maddelik Sözleşme hiçbir çocuğa okutulmaz, okutulmuyor. Neden?!..
Oysa Madde 42’de “Taraf Devletler, Sözleşme ilke ve hükümlerinin uygun ve etkili araçlarla yetişkinler kadar çocuklar tarafından da yaygın biçimde öğrenilmesini sağlamayı taahhüt eder.” deniyor.
Dikkat, sadece çocuklar değil, öncelikle büyükler öğrensin ki, çocuklara karşı davranışlarına çeki düzen versinler diye konulmuş bu Madde. Ama hiçbir maddesi okunmaz okutulmaz.
Başta devletler olmak üzere okuyanlar da uygulamaz hiçbir maddeyi.
Çocukları ilgilendiren bu Sözleşmenin okul kitaplarında yer almaması acaba nedendir, hangi korkuların sonucudur?
Korkunun ecele faydası yok. Eğer büyüme şansı bulurlarsa zaten her şeyi öğrenecekler.
Unutmayalım ki, dayakla büyütülüp korkuyla yetiştirilen ve karşımıza terörist olarak çıkan çocuklar biz büyüklerin eseridir?
Karşınıza yarın terörist olarak çıkmasını istemiyorsanız, bir zamanlar sizin de yapmış olduğunuz hatalar için kızmayın gül yüzlü masum çocuklara!..
“Çocuklara kıymayın efendiler.” (N. Hikmet RAN)