Nasıl yazmayayım şimdi ben nasıl yazmadan yatağa gidip uyuyabilirim ki?
Gökyüzünde dolunay, serin bir rüzgar eski zamanların iftar sonrası çay kokularını getirmekte burnuma… Pembe bir fular ile toplamış olduğum uzun saçlarımdan birkaç beyaz tel özgürlüğünü ilan etmiş. Çevremde birkaç dost ve ben çok uzak bir mekandayım; çoook eski bir zamanın çok yeni bir mekanında belki de…
Olduğum zamana döndüğümde çevre masalarda kadınlı erkekli oturanlar; koşuşturan çocuklar ve güzel gözlü genç kızlar.
Gerçekten orada mıyım; yoksa bu bir dolunay şakası mı?
Üçgen Park…
Siverek Diyarbakır yolu üzerinde 15 nolu evimizin hemen karşısında yeni yeni düzenlenmekte. Yaşım sanırım 9-10 gibi…parkın bir köşesinde yuvarlak ama gerçekten yuvarlak minik bir bina. Annemle babam konuşurken duydum kiralamayı düşünüyorlar. Minik bir büfe olsun diye. Evet evet babam toprak sahibi ama hem oyalansın hem de belki abilerim otursun diye. Geçmiş zaman bulanık biraz. Ve o yuvarlak minik binanın isim anne babası da bizimkiler oluyor ‘ Üçgen Büfe’ diyorlar.
Yuvarlak bir dükkancık; evin hemen karşısında. Ama çoğunlukla babam bazen abilerim oturuyor; nadiren de ben …
Üçgen Park içinde kadınlar mı oturuyor gerçekten; ben gerçekten orada mıyım; Üçgen Park ‘ ta mıyım yaklaşık 50 yıl sonra. Durun durun ben hangi Yonca’ dayım? Üçgen Park köşesindeki yuvarlak ama adı üçgen olan binacığa gidip babasını öğlen yemeğine çağıran iki örgülü kızda mıyım? Yoksa pembe etek ceketi içinde beyaz birkaç teli fularla bağlanmış saçlarından süzülmüş doktor hanımda mıyım?
Kaç kişi bilir ki o eski halini şimdi?
Ya o kendi yuvarlak adı üçgen büfeyi?
Olsun hepsi benim işte; o güzel anılar da benim; Üçgen Park ‘ a eski zamanın çay kokularını getiren serin Siverek rüzgarı da benim.
Ben işte o zamanda tam o anda her ikisi birdenim; iki örgülü küçük kız çocuğu; pembe etek ceketli doktor hanım.
Zaman yok; an yok; ayrım yok…
Tepede dolunay ; bir Siverek gecesi ve ben gözümde iki damla yaş Üçgen Park’ ta…
Siverek zaman; Üçgen Park mekan…
