Asma boylum, şahin bakışlım, üzüm gözlüm, bahtı karalım duydum ki il olmaya heves edersin.
Ey Halid b. Velid’in göz bebeği, eyalet merkezi! Sen zaten gönüllerin ili, başların tacı, hislerimin payitahtısın.
Hatırlar mısın çocukluğumuzu, gençliğimizi, daha dün el ele tutuşup daracık sokaklarda gezdiğimizi?
Bazen anlaşamasak da iyi arkadaş olduğumuzu kimse inkâr edemez herhalde.
Ne de çabuk geçti o günler?!
Zamanımızda top oynayacak bir çim sahamız bile yoktu ama o toprak sahada bile yenmediğimiz takım da yoktu nerdeyse. Bugün ise şampiyon bir takımın var artık senin.
Eh sen de büyüdün tabii. Kocaman şehir oldun. Senin de yüksek yüksek binaların, gençlerin top oynayacağı bir sahan, kaymak gibi asfaltlanmış geniş, uzun caddelerin var artık.
İl olmak senin de hakkın tabii. Daha doğrusu il olmak sadece hakkın değil, bilakis iade-i itibarındır.
İstanbul’u, Ankara’yı, İzmir’i, Antalya’yı mütevaziliğinden dert etmediğini, tevazu gösterdiğini bilirim de; 68’den 81’e kadarki plakalı şehirleri dert etmek de, kıskanmak da en doğal hakkındır senin.
“Bunlardan neyim eksik?” dediğini duyar gibiyim.
Bihakkın doğru söylersin. Fazlan var, eksiğin yok.
Lâkin bahtın kara senin. Bahtsızlığın Amed ile Ruha arasına sıkışmış olmandır. Onların yükünün senin omuzlarına yüklenmiş olmasıdır.
Eh doğal olarak onların kahrını çekmek de sana kalmış.
İkimizin de coğrafya dersinden kalmamızın sebebi de bu değil miydi zaten? Seninle eksikliğimiz bu işte!
Yine: “Güzelim üzüm bağlarımın bağrına yüksek yüksek beton yığınlarını boşuna mı sapladılar? Buysa nişanı il olmanın onu da yaptılar bana.” diyorsun.
Bunda da haklısın kara haberlim, kenger dikenlim, vefa timsalim!..
Eline su dökemeyenlerin bugün il olduğunu görünce “üzülerek” söyleniyorsun tabii. Haklı olarak Halid b. Velid’i hatırlatıyorsun bana.
Dert ortağım takma kafana böyle şeyleri. İl olmak zaten yakışıyor sana.
Ekâbir-i devlet, istiklal harbinde elin gavuruna karşı gösterdiğin kahramanlığı unutsa da; ben de, sen de, tarih de unutmadık, unutmayız senin neler yaptığını o Düvel-i Muazzama’ya….
Bu meziyetin için bile olsa sen zaten il olmayı çoktan hak etmişsin.
Ben; senin, koynunda ne yiğitler beslediğini; ne kahramanlar, ne aydınlar, ne devlet ricali yetiştirdiğini bilirim.
Bu, sana yeter de artar!..
Derler ki: “Brezilya’nın, Yemen’in kahvesi var. Siverek’in nesi var?”
De ki: “Be bre cahiller! Benim de o kahvelere on basar Menengiç kahvem var.”
Sıkma canını “Cahil ile sohbet olmaz, nadan olursun.” Sonra. “Ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz.”
Hem kahve ne ki, karın mı doyuruyor sanki?!
Taşın, toprağın, peynirin, yoğurdun yeter senin.
Görkeminden geçilmez kalen yeter senin.
Hepsinden öte namın yeter senin.
Zaten Sivil-Der’li abiler bu işe çoktan el atmışlar. Ha bugün, ha yarın 82 No’lu plakanı alır havanı atarsın inşallah.
Devlet baba da hayrına bir ilbay atadı mı üstesinden gelemeyeceğin mesele, geçemeyeceğin coğrafi ders kalmaz evelallah.
Sen de bu heves, bu heyecan olduktan sonra kim tutar be seni! Gayret senden tevfik Allah’tan!
Olmazsa ne olur? Dünyanın sonu değil ya biz bize yeteriz. Arkadaşlığımız eskisi gibi devam eder. El ele tutuşur gezeriz.
Dedim ya dert etme! Sen zaten gönüllerin il’isin Siverek’im, hasretim benim. Öpüyorum.