İçerde yalnızlığımla baş başayken, kaçak tütünden çevreye yayılan duman, küçük bir yangının dumanını andırırken, aslında yangının en büyüğü yüreğimdeydi. Cümle belediyelerin itfaiyeleri gelse, Dicle Fırat birleşse söndüremeyecekler içimde ki sensizlik yangınlarını.
Pencereden baktım dışarıda lapa lapa kar yağıyordu, kar taneleri, insanlara inat birbirini kırmadan düşüyorlardı, kimisi elli yıllık koca bir çınarın yaprağına parçalanırken, bazı kar taneleri de sensizlik ateşine düşmüş yüreğime düşüyordu.
Ne tuhaf eskiden olsaydı, böylemi yağardı kar Siverek küçelerine. Eskiden gece başlardı toprak çatılı evlerin kar temizliği, gecenin yarısında komşuların yardımlaşma sesleri kar küreklerinin sesine karışırdı.
Kar atmaktan yorulanlara bir tas içinde karı pekmezle buluşturup yorgunluğu alınırdı komşuların.
Kışın sert acımasız gecelerinde bir dam boyu kar düşerdi Siverek küçelerine. Dost sıcaklığı taşınırdı her yüreğe; üşümezdi çocuklar evin odasının içine yerleştirilen kış kürsülerinde.
Bu gün kar yine yağdı bu kez küçelerin yerini almış betondan evlerin üstüne. Kar tanelerine takıldı gözlerim geçmişe gittim. Hayalimde gezdim senin beğenmeyip Beyoğlu caddelerine tercih ettiğin küçeleri.
Beni, küçelerimizi beğenmeyip, beni ve bu şehri boyunu bükük bırakıp gidişinin ardından kaç yıl geçti? Bana bir asır gibi geldi.
Kar tanelerine bakarken hayalim kar tanelerine karıştı pencerenin buğulanan camına çoktandır hiçbir deftere yazmadığım adını pencereye yazdım. Camlar bile isyanda silinip gitti adın, keşke şu yüreğimde cam kadar kaygan olsaydı silinip gitseydi adın şu yaraladığın yetim bıraktığın yüreğimden.
Kar yağıyor dışarıda, okuldan gelen genç kızlar kaldırımların saçaklarının ardından hızlı adımlarla evlerine gidiyorlardı. Bende seni böyle bir küçe başında beklerdim kar yağardı saçlarıma henüz çıkmayan birkaç tel sakalarıma.
Bu gün yine düştün aklıma bana yaşattığın tüm acılara rağmen beddua etmedim sana. Gözyaşlarımı bir hırsızın ustalığıyla gizledim adını. Ağladığımda kirpiklerimin yerine en çok yüreğim ıslandı.
Seni bana hatırlatan kar taneleri çoğalıyor, başım döner misali kar taneleri dönüyor gözlerimin önünde her kar tanesi seni bana, anılarımızın deryasına götürüyor.
Kaç kez çizik attım elime bir daha adını yazmayacağım hiçbir deftere. Gel gör ki yere düşen her kar tanesi bana eski seni hatırlatıyor, yüreğinin o kar taneleri kadar temiz halini gözlerimin önünde. Hani kışları sert geçen Siverek küçelerinde adam gibi sevdaların yaşandı ihanetlerin, kar tanelerin kirletemediği halini hatırlatıyor.
Ama geçti gitti, sen ne o temiz kar taneli yürekli güzel kızsın, nede ben senin hasret ateşini kar taneleriyle soğutacak kadar sana sevdalıyım.
Şimdi anılardan, hayallere yansıyan gerçekle alakası olmayan bir hiçsin. Eminim ki sende artık o sen değilsin. Belki de uğruna sevdandan, en önemlisi kendinden vaaz geçtiğin Beyoğlu sokaklarını gezerken yalancı kahkahaların o sokaklarda yankılanırken Siverek küçeleri ve kar taneleri hiç düşmez aklına.
Haklısın ne desem boş, benimkisi inadına mecnunluk, zaten seni hatırlatacak ne eski küçeler kaldı, nede benim ölümüne sevdalanacağım yürekler.
Senden sonra Siverek adeta değişti. Önce küçelerin evleri yıkıldı bir bir cadde oldu. Torak çatılı evlerin eyvanlarında yuva yapan hechecıkler (kırlangıçlar) evlerin çatılarına yitik sevdalarını öterek arayan Yusuf tutanlar (Kumrular) hepsi göç ettiler.
Şimdi adını yılda bir yağan karın üzerine yazıyorum, ben güneş kadar Kudretli değilim yüreğimde ki yazılı adını ben silemedim ama karlar üzerine yazdığım adını ya kar taneleri kapattı yâda güneş doğup eritti.
Şimdi sende sıradan yılda bir kez kar taneleriyle bana gelen misafir gibisin!.