HASAN BOĞULDU ŞELALESİ

Uzaklardan sesin aldım, 
Çevreni derede buldum, 
Nereye gittiğin bildim, 
Hasanım ardından geldim. 
            Hasan Boğuldu ya da diğer adıyla Sutüven Şelalesinin türküsü yürek yakan bir ezgiyle söylenir Kaz dağlarında. Öyküsü de yürek yakıyor çünkü. Hasan Boğuldu Şelalesi, Akçay yakınlarındadır. Altınoluk-Edremit yolunun 20. km’de sola dönen yol kavşağından önce Zeytinlik köyüne ulaşılır. Zeytinlik’ten, Sutüven’e ulaşımı dolmuşlar sağlıyor. Şelale, Kaz Dağlarına tırmanınca, Beyoba köyüne varmadan sola sapan yolun sonundadır. Yukarılardan gelen ak köpüklü sular, ulu çınar ağaçlarının serin gölgesinde uçuşuyor, bir ferahlık veriyor insana. Kuş sesleri, yaprak hışırtıları, kayalara çarpan suların sesi alıp insanı başka diyarlara götürüyor. Bir akşamüstü çıktım Sutüven şelalesine. Yol boyunca yaşlı adamın anlattığı Hasan ile Emine’nin öyküsü şelalede daha bir anlaşılır oldu. Yukarıdan gelen, kayalara çarparak gizemli sesler çıkaran su sesinde Hasan’ın, Emine’nin çığlıklarını duydum. Koca çınarların dallarında intihar izleri aradım. Aşıkların öyküsü şöyledir;
Sarp dağlara getirdiğim, 
Kavuşmadan yitirdiğim, 
Ak kefensiz yatırdığım 
Hasanım ardından geldim. 
            Edremit pazarı her Çarşamba günü kurulan, yörenin en büyük pazarıdır. Eski zamanlardan beri İda dağının eteklerindeki tüm dağ köyleri, mallarını bu pazara getirir, satar, karşılığında ihtiyaçlarını alır, obalarına dönermiş. Kazdağının doruğuna yakın bir yerde kurulu çadırlarında yaşayan obanın en güzel kızı Emine de pazara süt, peynir, yoğurt, bal gibi yiyecekleri götürür, satar, ihtiyaçlarını alarak yeniden obaya dönermiş. Emine, bir gün Zeytinlik köyünün yakışıklı delikanlısı Hasan ile karşılaşmış. İki genç bakışmışlar, ilk görüşte birbirlerine aşık olmuşlar. İkisi de Çarşamba günlerini iple çeker olmuş. Pazarda buluşur, konuşurlarmış. Emine getirdiği malları Hasan’a verir, karşılığında ondan sebze, meyve alırmış. Pazardan Zeytinlik köyüne kadar birlikte yürürlermiş. Hasan köyde kalır, Emine üç dört saat daha sürecek yolculuğuna devam edermiş. Gel zaman git zaman, iki genç evlenmeye karar vermişler. Ancak oba kızı olan Emine’nin ailesi, ovada yaşayan delikanlıya kızlarını vermek istememiş, delikanlıyı bir sınavdan geçirmeye karar vermişler. Eğer Hasan, altmış kiloluk tuz çuvalını sırtlayıp Zeytinlik köyünden obaya kadar taşıyabilirse kızla evlenebilirmiş. Hasan çuvalı sırtlamış, dağı çıkmaya başlamış. Kızılkeçili çayı üzerinde bulunan Sutüven şelalesine geldiğinde dermanı kalmamış, ayakları titremeye başlamış, ayrıca tuz çuvalı sırtını fena halde yakıyormuş. Emine’ye yalvarmış, “Gel, buralardan gidelim, kendimize başka yerde, yeni bir hayat kuralım,” demiş. Emine obasını karşısına almaya yanaşmamış, onun bu teklifini kabul etmemiş. Çuvalı sırtlayarak dağa tırmanmaya devam etmiş. Hasan ardından, “Emine! Emine!” diye bağırmış, çığlıkları şelalede, vadide yankılanmış. Emine ardına bile bakmamış. Ancak obaya ulaştığında çok pişman olmuş, Hasan’ı orada bıraktığı için kendini suçlamış durmuş. Sonunda yeniden şelaleye koşmuş, “Hasan! Hasan!” diye bağırmış ama ses veren olmamış. Şelalenin kenarında Hasan’ın çevresini görmüş. Almış koklamış, ağlamış. Oğlanın bu durumu gururuna yediremeyip, suya atladığını, boğulduğunu anlamış. O da Hasan’nın çevresini bir çınarın dalına bağlayarak kendini asmış.
Emine'yi yaslı eden, 
Kerem olup aslı eden, 
Dağı taşı sesli eden 
Hasanım ardından geldim.
            Onların türküsü İda dağında, Sutüven şelalesinde, Zeytinlik’te halen söylenir durur. Yeryüzünde karasevdaya tutulan bütün sevdalıların türküleri gibi…