Sesini duymuyorum...
Seslerden yoksul
Çığlık cümlelerine biniyor kelimelerim
Ve bugün özlemin bir yol bulup
Çığlıklı sessizliği ile geçiyor içimden
Bense deruni'in en seçkin yerinde
Şiirden bir ev kuruyorum
Bugün sağır edercesine yaşıyorum yokluğunu
Sen yokken duyabilmek seni,
Sessiz çığlıklarla...
Adımlarımın adı oluyor,
Sensizliğin çığlığı.
Sessiz çığlıklar sensizliğinde,
Sesini duyuyor
Ve elimi uzatıyorum
Kelimeler kurşun, tutamıyorum...
Avuçlarımda sensizlik çığlıkları
Doluyor doluyor
Sensizlik...
Kaçıp gözlerimi kapatmak istiyorum.
Gözlerimi kapıyorum,
İçime açılıyor göz kapakların
Hani o hedefi tam isabet
Bakışların, sessizce konuşmaların...
Canlanıveriyor;
Yüzünün, gülüşlerin
Hani o bir çocuk yapan sol yanımda
Bakışın?
Sesini duyamıyorum...
Ve yine de kulağıma gelen
Tüm sesler sen oluyor.
Ve kalemimden çıkan tüm kelimeler
Sensiz noktalanmıyor...
Ey Mabet!!!
Sen ne kadar yoksan
İşte ben o kadar noksanım
Kaldırımlarda adımsızım
Sokaklarda yalnızım.
Ey Mabet,
Yanımda olmasan da
Cümlelerim bitmeyecek, biliyorum
Varacağı menzili belli bu kelimelerin
Ve ben, sen demesem de
Her sözüm sana varacak biliyorum
Solumda koca bir noktasın
Son noktasısın cümlelerimin.
Ey Mabet,
Durduğum noktam uzak
İçine düştüğüm duygular suskun
Bir tek takıldığım o imkânsız ağlar
Sesli sesli konuşur.
Yetim Çocuk duymuyor bu sesleri
Ve tüm mesafeleri yakıp
En güzel şarkılarla hisleniyor hep.
Seslice bağırsa da engeller
Durmaz kelimelerim
Hep noktasına koşar...
Bütün seslere rağmen
Yalnızca sesini duyuyorum...
En güzel yerdesin
Ve ben hep seni
En kutsal yerde görüyorum
İlk günkü o ses
O sıcacık yıldırım düşmesi
Ve sırılsıklam bir aşk kazanması
Kurak toprağımın
Çiçeklenmesi ömrümün
Ve eşsiz bir manzara olman yüreğimde
Sesini duyuyorum her an
Ve yalnız kalmıyorum
Cümlelerim son noktasında
Noktamdayım...
Cümlemin en güzel yerindeyim
Görmesem de yüzünü bugün
Almasam da bir haber senden
Yüreğimi tutup ellerimle
Noktalıyorum bütün cümlelerimin sende...